Motivatie voor mijn reis naar Borneo

"Wij doen nog niet genoeg! Als er nog kinderen aan het sterven zijn vn de honger, dan doen wij niet genoeg! Als het mijn kind was, die daarbuien omkwam van de honger, dan zou ik er keihard naartoe rennen...!"
Deze woorden van Ronny Heyboer hebben mij een paar jaar beleden diep geraakt. Hij vertelt over het wrk wat hij en zijn vrouw doen in de jungle van Borneo. Toen ze daar het evangelie gingen brengen onder de stammen op Kalimantan kwamen ze veel armoede tegen, waar vooral kinderen het slachtoffer van waren. Zij namen de verwaarloosde kinderen mee om ze te verzorgen. Eerst vingen ze 3 kindjes op, toen 30 daarna 70 en nu na 17 jaar is er een dorp ontstaan midden in de jungle waar 500 kinderen verzorgd worden met voedsel, kleding en scholing. Maar vooral horen zij daar van een God die ook hen lief heeft. Dit verhaal heeft veel indruk op me gemaakt. Altijd al raakte het me diep als ik de ellende zag waarin kinderen soms zitten. En da zei ik: "Heer ik wilde dat ik er iets aan kon doen," Ik ben toen sponsor geworden van 2 kinderen daar in 'Living Waters Village', Mariani een meisje van 12 jaar en Beji een jongetje van 8 jaar. Zij schrijven af en toe en je hoort dan hoe blij ze zijn om daar in dat dorp te wonen. Ook ontvang je dan de nieuwsbrief van Ronny en Kay en zie je wat een geweldig werk zij daar mogen doen. Elke keer als ik die brieven las, voelde ik een verlangen om meer te kunnen doen voor kinderen in nood dan alleen een geldbedrag over te maken. Die gelegenheid kwam deze zomer. Ik ging mee met een zendingsreis naar Peru. Samen met 25 medereizigers bezochten wij de projecten van Stichtign Pan de Vida. Carlos van de Kamp werd als 3jarig jongetje door Aukje en Wilkin van de Kamp geadopteerd. Nadat hij volwassen werd, is hij teruggegaan naar zijn land en heeft daar 20 kinderrestaurants opgezet met Peruaanse christenen. Zij krijgen daar eten, scholing en het evangelie wordt met hen gedeeld. het 'brood des levens'is dan ook de toepasselijke naam van de stichting. Wij hebben 11 kinderrestaurants bezocht en dit heeft op mij, en op ons allen, een diepe indruk gemaakt. Als je ziet in welke erbarmelijke omstandigheden kinderen wonen in de sloppenwijken dan laat je dit niet onberoerd. het is nog iets anders om het op TV te zien of met eigen ogen te aanschouwen. Als je naast die kinderen zit als ze eten krijgen, als zon'n kindje o je schoot komt zitten en een knuggel wil hebben, als je met ze praat en speelt. Als je dan ziet hoe blij ze zijn met heel weinig dan raakt dat je hart heel diep. Bij mij is dat in elk geval gebeurt. Toen ik weer terug was, vondt ik het moeilijk om somaar over te gaan tot de orde van de dag. In mijn beroep als gastouder kom ik dagelijks in aanraking met kinderen. Als ik hun leven vergelijk met het leven van die kinderen in Peru dan is het contrast wel heel groot. En weer kwam die wens van, ik wilde dat ik meer kon doen. God kennt onze gedachten en soms reageert hij heel snel en direct. In de nieuwsbrief van Ronny en Kay Heyboer stond in september: 'Als je een keer wilt komen voor een werkvakantie of voor langere tijd, neem dan kontact met ons op. We hebben nog heel veel vrijwilligers nodig. iedereen heeft vaardigheden en talenten van de Heer gekregen. Er is een gezegde: If you don't use it, you will loose it."' Deze oproep kon en wilde ik niet negeeren. 'Toevallig'was Ronny zelf in september in Nederland en had ik de gelegenheid om persoonlijk met hem te praten. Ik vertelde dat ik het op mijn hart heb om hen te komen helpen daar op Borneo in Living Waters Village. Hij was er heel blij mee en we hebben afgesproken dat ik in het voor jaar zou komen. In de laaste anderhalf jaar kwam mijn leven helemaal op z'n kop te staan. Door mijn ongewenste scheiding van Pierre, ben ik persoonlijk door een diep dal gegaan waarin ik in het begin geen uitweg zag. Maar ik heb door alle emotionele ellende Gods Vaderhart mogen leren kennen en ik mag getuigen, dat God alle dingen laat medewerken ten goede voor hen die Hem liefhebben. Het goede is, dat ik nu de vrijheid heb om een paar maanden weg te gaan. Ik vertrek dus op 2 februari voor 2 maanden naar Borneo.
De volgende tekst heeft me aangesproken: Spreuken 31 vers 8 en 9, "spreek voor hen die weerloos zijn, bescherm het recht van de vertrapten. Spreek, oordeel rechtvaardig, geef de armen en behoeftigen hun recht."